Groeibriljant met ambities – interview met Jo Harman

Exclusief interview met Jo Harman door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer © The Blues Alone? tijdens Parkpop 2013 in Den Haag op zondag 30 juni 2013

Haar officiële studio debuutalbum 'Dirt On My Tongue' (een EP en een live album gingen deze voor) bevat elf voornamelijk op piano melodieën gebaseerde tracks. Het repertoire nijgt meer naar popmuziek met blues- en soul invloeden dan dat het als authentieke bluesmuziek kan worden aangeduid. Haar manager kon zich niet helemaal vinden in de album review  op de TBA? website. Met het liveoptreden op 12 april jl. als support van Johnny Winter in Paradiso  wist ze ons een stuk meer te overtuigen. Met jeugdige charme, een ouderwets karakter, maar vooral met een heldere soulvolle stem. Dus nodigde manager Mark Ede The Blues Alone? uit om een interview te komen doen met zijn groeibriljant: Jo Harman. "Laat jullie niet misleiden door de blonde haren en covergirl fotografie, dit meisje is het échte werk! Een dame die de komende 15 jaar de meest invloedrijke en belangrijkste Britse bluesartieste zou kunnen gaan worden." Oké, dat wilde we wel eens van dichtbij meemaken. Op een zonnige en winderige zondagmiddag in juni was het zover. Na haar optreden op het Haagse Parkpop stond Johanna Harman uit Brighton ons beleefd en geduldig te woord. Dit ondanks dat ze door haar begeleiders van het ene naar het andere persmoment werd gesleurd. "We all go on a journey together".

Heb je ooit eerder voor meer dan 200.000 mensen opgetreden Jo?

- Nee! En het was heel gaaf! Ik was behoorlijk nerveus de eerste 20 minuten en had moeite om de juiste toon vinden. Daarna was het relaxed en ging het weer als vanouds. Maar nervositeit hoort bij elk optreden hoor, het geeft me zelfs extra energie. De dag dat ik niet meer gespannen ben voor een optreden stop ik ermee.  

Je bent al aardig ingeburgerd op de festivals in Europa. Waar speel je liever, op open lucht festivals of in de kleine clubs en theaters?

- Ehh, eerlijk gezegd vind ik het toch fijner om in de clubs te spelen. Festivals zijn ook leuk én belangrijk maar in de clubs, pubs en theaters kan ik meer van mezelf prijs geven en mijn intieme ballads komen daar ook beter tot z’n recht. De band is heel dynamisch en juist in de clubs klinkt dat nóg extremer.  

In zekere zin maak je deel uit van een nieuwe ultieme generatie Britse blues muzikanten. Waar o.a. Sandi Thom, Joanne Shaw Taylor, Jamie N Commons, Aynsley Lister, Oli Brown en Saint Jude ook toe gerekend mogen worden. Hebben jullie in Groot-Brittannië op enigerlei wijzen contact met elkaar?

- Ohw... verschrikkelijk, ik ken ze niet eens allemaal, erg hé? Maar ik ben natuurlijk nog heel nieuw in de scène, mag dat een excuus zijn? Ik ben met een aantal Britse muzikanten wel vriend op Facebook hoor. We bewandelen vaak dezelfde muzikale paden en steunen elkaar waar dat nodig is.  

Ik heb erg veel namen gelezen waardoor je muzikaal beïnvloed zou zijn. Maar die van de Amerikaanse blueszangeres Bessie Smith duikt steeds weer op. Wat was er zo speciaal aan haar?

- Ja, en zelf noem ik haar niet eens zo vaak hoor. Dat is ooit in de pers gekomen en haar naam komt blijkbaar steeds weer boven drijven. Ze was zeker goed en wordt beschouwd als één van de meest populaire en meest succesvolle blues artiesten uit de jaren twintig. Maar Janis Joplin, Aretha Franklin, Ella Fitzgerald en Mavis Staples zijn net zo belangrijk voor mij geweest. Als ik er dan toch één naam uit moet pikken is dat wat mij betreft Bettye Lavette, "she is the original!" Ook door de rockplaten van mijn vader ben ik beïnvloed, Beatles, Stones, je kent ze allemaal wel.

Grappig dat je zowel oude blues, soul, jazz en rock artiesten noemt. Zijn er ook nog zangeressen uit de jongere generatie die in dat rijtje thuis horen?

- Zeker, toen ik met vriendinnen op stap ging eind jaren negentig danste we op hiphop muziek en ook toen al luisterde ik veel naar R&B- en neo-soul muziek zoals Lauryn Hill en Jill Scott.  

Ondanks dat speel je niet veel coversongs meer live. En de enige cover op je nieuwste album 'Dirt On My Tongue' is 'Fragile', van de hier relatief onbekende James Maddock.   Ken je hem soms persoonlijk? En waarom koos je juist dat lied?

- Oh ik ben zo blij dat je hem noemt! Ken jij hem?  

Uhh ja, ik heb het album 'Sunrise at Avenue C' en ik weet dat hij een keertje met Bruce Springsteen heeft opgetreden...

- "Great! And Bruce Springsteen absolutely loved it, haha". James is een Britse singer-songwriter die al jaren in de Verenigde Staten woont. Ja, ik ken hem maar heb hem grappig genoeg nog nooit ontmoet. Al voelt het wel zo, omdat we regelmatig contact hebben via de mail. Ik heb meer nummers van hem gedaan in het verleden en ik weet dat hij dat waardeert. Hij is heel natuurlijk en hij schrijft heerlijke 'marmeren' songs, transparant met een kristallijne structuur. Als ik naar de USA ga wil ik zeker eens met hem afspreken.

Tussentijds worden we even afgeleid door een stukje Rotterdamse backstage humor in het Haagse Zuiderpark. Een paar bandleden van The Kik schudden verderop met veel lawaai een Dixie toilet heen en weer waar net een medebandlid in is gestapt! "Ohh that's mean!" schreeuwt Jo ze toe. Maar zanger Dave von Raven en zijn maten kijken niet op of om en gaan ontdeugend door met hun gekeet. Als de rust is weergekeerd kan ik mijn volgende vraag stellen.

Over 'Dirt On My Tongue': na het lezen van onze review op de TBA? website mailde je manager Mark Ede ons en hij schreef: "Don't be fooled by the glossy production and the glossy hair! She really is the dogs bollocks... :) Take your time, you'll get there". Maar na het zien en horen van jullie live optreden in Paradiso (Johnny Winter support) ben ik het daar toch niet mee eens...

- "No??"

"... no. I think you are the cat's pajamas!" Dat klinkt een beetje netter namelijk. Of moet ik misschien zeggen "the bee’s knees?" [vraag ik stoutmoedig met de blik voorzichtig gericht op de ranken benen die uit haar hot-pants-jeans steken].

- Wha ha ha... "Yeahh! I like that! The bee's knééés!"

Na Mark's e-mail wist ik plotseling ook waar de albumtitel 'Dirt On My Tongue' vandaan kwam!

- Is dat zo?! Vertel eens dan.  

Q: Why do dog's lick their balls? A: Because they can!

- Ja verrek dat kunnen ze, Amen! Maar dáár komt de albumtitel zeker niet vandaan en ik ga je ook niet vertellen waar die wel vandaan komt.  

Oké, no more doggin' around, het punt was: Mark en het hele team staan achter je en ze steunen je van ganser harte! Geef jou dat meer vertrouwen in wat je doet?

- "We all go on a journey together". Het zou egoïstisch zijn als zij dat alleen deden om mij vertrouwen te geven. We trekken alweer een paar jaar met elkaar op en zíjn ook echt een team! Het is vriendschap binnen een werkrelatie. Natuurlijk worden we er ook allemaal sterker door zolang het goed gaat. En ik realiseer me terdege dat ik me erg gelukkig mag prijzen met déze mensen om me heen.

Je wordt op het podium omringd door een aantal gedreven en talentvolle muzikanten. En ook in de studio en tijdens de opnamen van de 'Worthy Of Love' EP en de veelgeprezen albums 'Live At The Hideaway' en 'Dirt On My Tongue' werd je bijgestaan door kwaliteitsmuzikanten. Is dit nu je permanente band voor de toekomst?

- Ehh... pfff [ze zucht diep - red.] ik hoop het. Het blijft, zeker live, toch een pool van muzikanten waar we uit putten. Het zal steeds van veel zaken afhangen, zoals budgetten, reisafstanden, het soort optredens... dat soort dingen. Vandaag hadden we er twee achtergrondzangeressen bij, die heb je waarschijnlijk niet eerder bij een optreden van ons gezien. Zo zullen er vaak dingen blijven veranderen vrees ik.

Mike Davies schreef zes nummers met jou en hij speelt smaakvol gitaar op je nieuwe album. Hoe belangrijk is hij voor jou?

- Dat is een interessante vraag. Mike zit niet meer in de band, Scott McKeon is nu met ons mee op tournee. Mike is zelf ook artiest en wilde weer graag zelfstandig dingen gaan doen. Ongetwijfeld komt hij later weer eens met ons meedoen. We blijven goede vrienden (ik heb hem eergisteren nog gesproken) en we gunnen elkaar absoluut het beste.  

Soms speelde je ook live met Mike als akoestisch duo. Zoals op het Cheltenham Jazz festival  waar je o.a. het alt-country getinte lied 'This Is My Amnesty' deed. Ben je als 'stripped' artieste nog kwetsbaarder dan dat je met een volledige band kan zijn?

- Ik hou van kwetsbaarheid, zoals ik ook al eerder zei over de club optredens. Ja, je staat soms voor hete vuren maar ik ben er gek op. Intimiteit maakt je kwetsbaar, maar ik ben professioneel muzikant en moet daar mee om kunnen gaan. Ik doe ook geen speciale voorbereidingen of zo voor een show. "What you see is what you get!"

'Sweet Man Mozes' is een eerbetoon aan je overleden vader. Hoe was je relatie met hem en heeft hij je ook gestimuleerd om muziek te gaan maken?

- Jazeker. Hij overleed kort voordat ik serieus de muziek in ging. Zijn dood heeft me juist geïnspireerd om nog meer en beter muziek te gaan maken. Hij heeft altijd gewenst dat ik gelukkig zou zijn. En muziek maken maakt mij gelukkig. Hij heeft me helaas nooit zien optreden maar mag daar boven alsnog trots op me zijn.

Vier vragen in één: 
Waar gaat je voorkeur naar uit: talent of vechtersmentaliteit?

- Ahh... vechtersmentaliteit!

Geduld of woede?

- Woede.  

Nieuw of vintage?

- Vintage!  

Blues of Soul?

- Oehhh... hmm, lastig deze. Soul.  

Dus, je bent een boze vintage soulzangeres met vechters mentaliteit! Klopt dat?

- “Hèhè hè... down-to-eighteen!”

The Blues Alone? online magazine schrijft over de beleving van live muziek in vele soorten. Wat is het beste concert dat je zelf als toeschouwer hebt bijgewoond?

- Bettye Lavette! Ik zag haar een tijdje geleden in een klein jazzcafé in Londen optreden. "That gig was absolutely mindblowing". Ze kan zingen, een verhaal vertellen met haar teksten, ze gelooft in wat ze doet... ze doet wat ze doet! Ongelooflijk om naar te kijken en te luisteren. "And she is still alive!" Je kunt haar gewoon nog live zien optreden. Mavis Staples ook, dat is toch geweldig! Ik moet er niet aan denken dat deze fantastische zangeressen ook ooit komen te overlijden joh! Wie moet hun dan gaan opvolgen?

Uhh jij, jou generatie!

- Jaha... daar heb je een punt. Trouwens, het optreden van de Britse country-soulband Phantom Limb dat ik eens gezien heb was óók erg goed. Het is jammer dat de band uit elkaar is. Maar zangeres Yolanda Quartey [voormalig Massive Attack – red.] is echt heel goed.  

Ben je zelf alweer nieuw materiaal aan het schrijven voor een tweede solo album?

- Ja, eigenlijk ben ik al vier jaar aan het schrijven tussen de optredens door. En ik heb alweer wat nieuwe songs af ook. Toevallig hebben we er vandaag eentje gespeeld, 'Only Me'.  

Heb je nog andere ambities naast het schrijven en zingen? Bijvoorbeeld: acteren, modellenwerk, het schrijven van een boek, een gezin stichten? 

- Tuurlijk. Het is misschien opmerkelijk dat ik me nu heel veel met muziek bezig houdt. Maar er zal ook wel weer meer tijd komen voor andere dingen. Een boek schrijven lijkt me wel wat, want ik schrijf nu eenmaal graag. Ik heb vanaf mijn negende jaar ook paard gereden. Dat zou ik ook graag weer wat meer willen gaan doen. Misschien dat ik daar later als beroemd schrijfster meer tijd voor heb. Paardrijden met het hele gezin, lijkt me gezellig, ha ha. [lees ook: Gekkigheid rondom de podia].  

 

Schoonheid die in je poriën kruipt - exclusief interview met JJ Grey.

Exclusief interview met JJ Grey [JJ Grey & Mofro] door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer & José Gallois © The Blues Alone? tijdens het Ribs & Blues Festival 2013 in Raalte op zondag 19 mei 2013.

JJ Grey & Mofro, de naam klinkt wat eigenaardig. Maar bij navraag is het allemaal niet zo ingewikkeld. Net zoals dat de muziek die dit gezelschap maakt ook minder gecompliceerd is dan dat sommige critici ons willen doen geloven. "A friend of mine at the lumberyard used to call me Mofro". Later is hij die naam ook gaan gebruiken voor zijn begeleidingsband, want: "it just sounded Southern, that's all". Sinds hun debuutalbum in 2001 'Blackwater' zijn er verschillende labels geplakt op de muziekstijl van John John (zoals zijn volledige voornaam luidt) en de band Mofro. Met vooral ook veel bijvoeglijke naamwoorden: Southern rock, rhytmic Blues, swamp Funk, front porch Soul... het deert hem allemaal niet, want het is gewoon verdomde goede muziek. En, om dan toch ook maar met bijvoeglijke naamwoorden door te gaan: JJ Grey is gewoon een verrekte goeie singer/songwriter. Eentje die hyper gevoelige ballades kan schrijven maar ook rete-swingende songs. Gezeten aan de picknicktafel maakt JJ tijdens ons gesprek een aimabele en bedachtzame indruk. Hij antwoord zeer direct maar lijkt soms toch weer ongrijpbaar. Zijn doordringende blik verraadt zelfverzekerdheid maar ook vermoeidheid. En terwijl de 'Hercules Horns' saxofonist Art Edmaiston ons op een afstandje gade slaat vanuit de portocabin die als kleedkamer dient, brandt JJ Grey geroutineerd los.

Hallo JJ, in deze korte Europese tour doen jullie alleen Duitsland en Nederland aan. Waarom niet meer landen?
- Het past nu gewoon niet in het tourschema. En momenteel moet ik even niet te lang van huis weg zijn, ik ben blij om weer naar mijn familie te kunnen vanavond. We hebben er een hele lange tour opzitten door de Verenigde Staten en Canada met slechts een onderbreking van tien dagen. Maar ik heb goed nieuws, in juni en juli komen we terug naar Europa voor optredens in de U.K., Spanje, Zwitserland, Duitsland en ook weer in Nederland: 12 & 13 juli op het North Sea Jazz Festival en op Bospop [- red. zie ook: www.jjgrey.com/tour].

Je klinkt wat hees of heb ik dat mis? - Nee, dat klopt mijn stem is vandaag geen 100% maar ik ben ermee weggekomen. Is jullie nieuwste album 'This River' geworden wat je ervan verwacht had? En op wat voor manier klinkt die anders dan de voorgaande JJ Grey & Mofro albums?
- Wij zijn er weer helemaal door opgeleefd. Niemand heeft mij horen zeggen dat 'This River' anders of hetzelfde zou gaan klinken. Maar op een bepaalde manier klinken al onze platen toch hetzelfde door de Mofro-sound. Laat ik het zo zeggen: de vorige albums bevatte goede momenten maar 'This River' heeft héél véél goede momenten. Live momenten ook, omdat we het als band in één gezamenlijke ruimte hebben opgenomen.


Het album 'This River' is vernoemd naar de St. John's River bij Jacksonville in Florida. Waarom is deze rivier zo belangrijk voor jou?
- Deze rivier, ook wel 'the lazy river' genoemd, en de hele omgeving daar is één grote inspiratiebron voor mij geweest. Ik heb er mijn jeugd doorgebracht en ging vroeger vaak met buren mee die aan de rivier een huis hadden. Dat is dus de St. John’s River, met ongeveer 500 km de langste in de staat Florida. Ik heb er veel tijd doorgebracht met activiteiten aan en op het water, zoals vissen en waterskiën, en dat doe ik nóg steeds. Want ik ben nou niet echt een stadsmens. Ik vermaak me prima in de grote steden hoor, maar ik blijf er nooit echt lang.

Je hebt eens gezegd: "de beste songs die ik ooit heb geschreven schreef ik nooit, ze schreven zichzelf. De beste show die ik ooit speelde, speelde zichzelf en had weinig te maken met mij of met talent". Bent je niet een beetje té bescheiden?? - Nee, ik vind van niet. Ik heb daar over nagedacht en kan me deze uitspraak permitteren omdat ik speel met een geweldige band, Mofro. Ik laat het gebeuren wanneer ik met deze jongens optreedt, "I just fall back into the zone". Zelfs met een hese stem zoals vandaag. In iedereen schuilt talent maar de kunst is om het te ontdekken én om het op de juiste wijze te gebruiken.

Derek Trucks zei over jullie Live CD/DVD 'Brighter Days’: "Het is écht een grote vaardigheid dat hij zijn eigen leven op muziek heeft weten te zetten!". Was je gevleid door dit compliment door één van de beste (slide)gitaristen van deze tijd?
- Ach, dat heeft 'ie alleen maar gezegd omdat we vrienden zijn, whèhè! Hij woont ook in Jacksonville en we kennen elkaar erg goed. We trekken ook regelmatig met z'n allen op, met Susan [Tedeschi, zijn vrouw - red.] erbij en de hele band. Mijn bassist Todd Smallie heeft ook 15 jaar basgitaar gespeeld met Derek. Ik ben een zeer grote bewonderaar van hem en ik beschouw Derek dan ook als één van de grootste muzikanten aller tijden! Hij ‘speelt’ geen gitaar maar hij laat zijn gitaar ‘zingen’!

Je zei net al dat je de dingen tegenwoordig meer laat gebeuren. Ik heb je recentelijk ook horen zeggen dat het schrijven en componeren vaak 'uit de lucht lijkt te komen vallen' Is dat specifiek 'de lucht' in Noord-Florida, in Atlanta Georgia, of ergens anders?
- Dat klopt, "it just comes out of thin air". En dat kan overal zijn, in Cross Creek, North Florida en zelfs hier in Raalte, Nederland. Het is slechts een uitdrukking hoor, maar ik heb zéker wel het gevoel dat het wat soepeler gaat de laatste tijd.

Wat is er zo speciaal aan Cross Creek?
- Het is daar zó prachtig! De schoonheid kruipt in je poriën en alles lijkt er traag, relaxed en rustig te gaan. Cross Creek is een smalle kreekhals tussen de rivieren Lake Lochloosa en Lake Orange in. Meestal is het gebied bevaarbaar maar soms is het er zó droog dat varen niet te doen is. Ik woon er een uurtje rijden vandaan en ik ben er vroeger vaak wezen vissen met de opa van mijn vrouw. 'Orange Blossoms', de titeltrack van ons album uit 2008, speelt zich daar ook af. Evenals 'The Secret River', een jeugdboek uit 1955 van Marjorie Kinnan Rawlings, dat ik vroeger heb gelezen.

Behalve Marjorie Rawlings komen er meer bekende schrijvers uit die streek. Zou je zelf ooit een boek willen of kunnen schrijven?
- Uh, ik heb daar wel eens over nagedacht ja, maar ik ben ermee gestopt om er verder over na te denken, ha ha. Rawlings is algemeen bekend, zeker in de VS. En ook Harry Crews  is er een soort cultheld onder de schrijvers geworden.Verschillende bands hebben al over hem geschreven en gezongen [o.a. Men Without Hats en Drag The River - red.]. Dat geeft wel aan dat hij met zijn schrijfwerk weer anderen mensen inspireert.

Je zei een keer, en ik citeer: "Ik kan het me niet herinneren ooit uit bed te zijn gestapt  met de gedachten om mijn hart te laten kloppen. Sommige dingen zijn vanzelfsprekend." Daarmee refereerde je er aan veel dingen op je gevoel te doen. Maar om gevoelens te beschrijven - in bijvoorbeeld een song zoals jij dat doet - moet je dat toch eerst verstandelijk kunnen beredeneren?
- Hm, ik zie het zo: je raakt ergens door geïnspireerd en je gedachten helpen je dan om een voldaan gevoel te creëren. Wat je vervolgens weer kan omzetten in een creatieve uiting. Een dagelijkse gang van zaken wat mij betreft. Bijvoorbeeld, de conversatie zoals wij die nu hebben, ondanks dat we ons erop hebben voorbereid zitten we allebei toch geen speech te houden. Het is misschien bedachtzaam, maar het resultaat van onze conversatie is zeker niet van tevoren bedacht, het ontstaat gewoon. Dát heb ik ermee willen zeggen.

Heeft religie daar nog iets mee te maken in jou geval? Op het podium kom je soms als een predikant over namelijk.
- Ik heb helemaal niets met religie! Ja, ik kan soms zelf een machtig heerschap zijn, ha ha. Nee, dat is puur het uiten van gevoelens. Daar kan je dan religie of anatomie bij betrekken, of de balans tussen de linker- en de rechter hersenhelft, analytisch vermogen of intuïtie… en ga zo maar door! Ik heb ook meer dan gemiddeld interesse gehad in kwantumfysische verschijnselen, en nog steeds wel eigenlijk. Maar een feit is nu eenmaal dat ik als individu veel nadenk, maar óók mijn gevoelens gemakkelijk kan uiten.

Vormt dat nadenken dan geen obstakel bij het uiten van je gevoelens?
- Vroeger wel. Mijn gedachten waren als een hamster in een looprad. Maar ik ben gestopt met rennen en kwam erachter dat helder denken meer structuur geeft dan vaak diep nadenken. Ik ben nou eenmaal geen Einstein, en zelfs die speelde viool voor ontspanning. En Einstein staarde ook wel eens naar de vogels in de lucht hoor terwijl hij wetenschappelijke problemen overdacht. Neem dat maar van me aan. Ik probeer het nu simpel te houden voor mezelf. Natuurlijk blijf ik ook, zoals de meeste mensen dat zijn, gevoelig voor signalen van buitenaf, "but I control my own mind". Ik probeer me niet meer bezig te houden met, zoals ik dat noem: "chasing a negative rabbit". Daarmee bedoel ik te zeggen: als ik op het podium stond voor een volle zaal, en ik zag 1 persoon vertrekken, dan kon dát soms al negatieve gedachten bij me opwekken. Ik concentreer me nu volledig op de teksten en de muziek, en dat kan wel eens afstandelijk of (zoals jij dat noemt) prekend overkomen. Maar het bevordert wel weer de positieve interactie met het publiek, ook tussen de nummers door.

Je teksten bevatten onderwerpen als 'verlies', 'liefde' of 'politiek'. Met andere woorden, verdriet, vreugde en bezorgdheid. Heeft dat ook iets te maken met bepaalde fasen in je eigen leven?
- Zeker. En ik wil het ook allemaal ervaren en het delen met ons publiek. Zonder nagemaakt te doen of een 'fake smile' op te zetten. Iemand vroeg me in dit verband eens: "hoe kan jij die oude teksten nog steeds zingen terwijl je geen 'angry young man' meer bent?". Simpel, het is autobiografisch en ik ben persoonlijk door die fasen heen gegaan. Dus ik kan die gevoelens zo weer oproepen en onder woorden brengen, "I overcame it".

Iemand die zéker soul heeft is één van je favoriete soulzangers Otis Redding. Maar je bent ook gek op heavy metal van Metallica. Is dat niet een compleet ander kopje thee?
- Nee, niet echt. Soul is meer dan slechts het genre 'soul'. Soul is de ruimte tussen hier en hier [wijst naar zijn linker- en rechter oor - red.] Mijn beleving van soul is niet in een hokje te plaatsen. Maar dat is daadwerkelijk de menselijke expressie vanuit de ziel wanneer iemand zijn verhaal verteld. En dat hoeft ook niet altijd een blij verhaal te zijn hoor. Als James Hatfield nummers zingt zoals 'One', 'And Justice For All' of 'For Whom The Bell Tolls', dan ervaar ik dát gevoel dus ook. Zelfs een hardcore punkband als the Dead Kennedys  hebben dat gevoel bij me opgeroepen toen ik nog maar een jaar of 14 was. Zanger (en later spoken word performer – red.) Jello Biafra van die band predikte burgerlijke ongehoorzaamheid. Hij zette mij daarmee toen al tot nadenken en leerde me om geen kuddedier te worden. Hij is op zijn manier dus óók weer een inspiratiebron voor mij geweest.

Wat is de boodschap in het nummer '99 Shades of Crazy'?
- Het heeft niet direct iets te maken met hooliganisme tijdens sportevenementen zoals je in de videoclip met de honkballende kids kunt zien. Maar het gaat over jezelf verliezen in z’n  algemeenheid. Bijna iedereen op deze aarde is wel eens kwaad op een medemens geweest en schold die dan volledig de huid vol. Om zich er later weer voor te schamen! Wat mij nou intrigeert, is het verschil tussen die tiran en die spijtoptant, het is namelijk dezelfde persoon.

Kan je dat toelichten?
- Toen ik nog op de houtzagerij werkte zat er soms een dakloze man in het bushokje naast onze werkplaats. De man zat daar altijd hardop tot zichzelf te schelden. En iedere voorbijganger schrok aanvankelijk, maar dacht dan vervolgens "die man is toch gek!" Achteraf heb ik vaak gedacht dat de man daar een reden voor moest hebben; een traumatische ervaring gehad? Familieruzie? Verraden? Het punt is: het was hem overkomen en niemand bekommerde zich er blijkbaar om, zijn gedrag werd een gewoonte. Zolang die gewoonte niet doorbroken wordt, door jezelf of door een ander, kom je in een negatieve spiraal terecht. Ik had namelijk ook die man op dat bankje kunnen zijn!

Maar de dingen lijken momenteel goed te gaan voor jou en de band. Je staat zo te zien vol zelfvertrouwen met beide voeten op de grond. Maar voor wat voor een soort 'sink hole' moet JJ Grey blijven oppassen?
- Ik begrijp je vraag, maar die zijn er niet. In ieder geval niet de afgelopen vier, vijf jaar. Valkuilen zitten tussen de oren. Ik ben goed voorbereid en als ik erin zou vallen maakt het me ook niet uit. Ik ben vol vertrouwen en geloof in deze band. Wat mij betreft kunnen we nog jaren verder in deze samenstelling en als dat anders wordt zien we het ook wel weer. Maar we denken nog geen van allen aan iets anders want het is het nu nog veel te leuk om samen te werken.

Je hebt een dochtertje van 4 jaar. Wat verwacht je van haar tijdens het opgroeien en wat mag ze van haar vader verwachten?
- Ik verwacht niets van haar, behalve respect voor iedereen met wie ze te maken krijgt. En ehh... van mij kan m'n dochter Sage verwachten dat ik mijn ervaringen met haar deel zonder de beleving van haar eigen ervaringen tekort te doen. Ieder persoon creëert namelijk zijn of haar eigen speelfilm, en laat daarbij in hun bioscoop alleen bezoekers toe die ze zélf kiezen. En als je dan binnen bent blijf je toch weer tot aan het einde toe in angst zitten over hoe het met de hoofdrolspeler zal gaan aflopen. Zó zie ik de opvoeding dus zo’n beetje. De ballade 'The Sweetest Thing' is speciaal voor haar geschreven, uit trotsheid. Ze heeft me wakker geschud. Ik heb ook nog een zoon van 25 jaar, hij woont eveneens bij ons in en is een personal trainer. Hij is opgegroeid tussen de instrumenten zoals, drums, bas, gitaren... ik heb hem nooit aangemoedigd om te gaan spelen en hij had ook andere interesses. Prima toch? "Life kicked my ass in the shades", dus het is niet altijd even gemakkelijk gegaan. Toch zijn we erg close samen, hij is momenteel gelukkig en ik ook.

Laatste vraag: je neemt je muziek erg serieus. Blijft er nog wel ruimte over voor humor in jullie muziek?
- Oh ja, meer dan genoeg! We hebben veel lol on-stage. Ik vergeet de tekst nog wel eens, en dan liggen de jongens achter me in een deuk. Natuurlijk neem ik mijn muziek serieus maar het moet je ook wel een voldaan gevoel geven, daar maakt humor ook onderdeel van uit. 'Ho Cake' van het Blackwater album is ook een grappig nummer toch? Over de kookkunsten van mijn oma ("I learned a lesson 'bout what this food can do. It can talk yo ass in to turning black-and-blue"). En zo hebben we nog wel een paar songs met tongue-in-cheek lyrics. Althans, zo heb ik het wel bedoeld met het schrijven ervan want de boog kan niet altijd gespannen staan.

Oké, Mister Grey, bedankt voor dit aangename gesprek en hopelijk gauw tot ziens. - Thank you brother. I had fun too."

Lees hier ook het Ribs & Blues concertverslag door Nicolette Johns: "(...) hij kan zijn emoties niet meer bedwingen en laat zijn tranen lopen. Deze emotie van een muzikant mee te mogen maken, zorgt bij de toeschouwers in de tent van Ribs & Blues óók weer emotie maar vooral  veel bewondering."

 

JJ Grey & Mofro is: JJ Grey – Zang, Gitaar, Harmonica, Tamboerijn, Basgitaar Andrew Trube – Gitaar, Lap Steel Gitaar, Akoestische Gitaar Anthony Farrell – Orgel, Piano, Clavinet, Elektrische gitaar Todd Smallie – Basgitaar Anthony Cole – Drums, Orgel Art Edmaiston – Tenor- en Bariton Saxofoon Dennis Marion – Trompet.

Op vrijdag 12 juli a.s. speelt JJ Grey & Mofro op het North Sea Jazz Festival in Rotterdam en de dag erna -zaterdag 13 juli- zijn ze te beluisteren in Weert bij het Bospop festival.